Rozenkrans was een en is nog steeds een dierbaar accessoire voor de Turkse man. De geschiedenis van de rozenkrans en de kenmerken ervan is veel rijker dan je misschien vermoedt. Laten we dus eens kijken naar dat belangrijke object van de Turkse cultuur.
In de Turkse cultuur begint de geschiedenis van de rozenkrans met de Ottomaanse, omdat de rozenkrans, die wordt gezien als een zinvolle manier om de namen van Allah te chanten, de Ottomaanse literatuur is binnengegaan, is uitgebreid naar een groter gebied, en de productie en ambachten zijn verbeterd.
Rozenkrans als statusembleem
Rozenkrans wordt niet alleen gebruikt voor religieuze doeleinden, maar toont ook een breed scala aan toepassingen in ons land sinds het Ottomaanse rijk. Vooral voor mannen is het een hulpmiddel voor afleiding en het komt veel vaker voor op het platteland. Het is het hulpmiddel van vredige, ontspannende, saaie handen die niet graag leeg blijven.
Het gebruik van de rozenkrans was er zo diep in verankerd dat elke bezettingsgroep een uniek rozenkransmodel had. Mensen begrepen uit welk beroep ze kwamen door naar elkaars glorie te kijken. Zo erg zelfs dat in de lodges en lodges de gebedskralen groot en veelkorrelig waren. De madrasah bevatte verschillende motieven en imams, van de rozenkransen van de instructeurs tot die van de doktoren.
Vooral onder artsen en artsen is het gebruik van Kuka-rozenkrans heel gebruikelijk. De reden is dat Kuka antibacteriële eigenschappen heeft.
Een volledige rozenkrans bestaat uit granen, constructie, verloving (stop), stempel, heuvelachtig, kwastje of zweep. De delen moeten qua vorm en decoratie in harmonie met elkaar zijn en als geheel zijn.
Rozenkransmaterialen zijn over het algemeen mineralen, kostbare metalen, soorten schelpen, botten, hoorns en tanden verkregen van dieren; parel, koraal en parelmoer gewonnen uit de zee; sommige fossielen; harde of geurige bomen; sommige kunnen worden beschouwd als de zaden van planten en de recente synthetische stoffen.
Het werd een kunst in de Ottomanen XVII. Het begint in de 19e eeuw. Istanbul was het centrum van deze kunst in de islamitische wereld. Het had zeer hoge waarden. Kuka-korrels kunnen worden versierd met potloodsnijwerk en de binnenkant kan worden gesneden met opengewerkte techniek; ivoor, Jerger, Oltu steen kan op de korrels worden gemaakt. Ingelegde gebedskralen zijn versierd met gouden of zilveren nagels in verschillende motieven. Soms kan de bouw ervan een jaar duren.
