Turkse keuken

De Turkse keuken is grotendeels het erfgoed van de Ottomaanse keuken, die kan worden omschreven als een fusie en verfijning van de Centraal-Aziatische, Midden-Oosterse, Oost-Europese en Balkan-keukens. De Turkse keuken heeft op zijn beurt die en andere naburige keukens beïnvloed, waaronder die van Zuidoost-Europa ( Balkan), Centraal-Europa en West-Europa. De Ottomanen vermengden verschillende culinaire tradities van hun rijk met invloeden uit de Levantijnse keuken, samen met traditionele Turkse elementen uit Centraal-Azië (zoals yoghurt en mantı), waardoor een breed scala aan specialiteiten ontstond, waarvan vele met sterke regionale associaties. De Turkse keuken varieert in het hele land. De keuken van Istanbul, Bursa, Izmir en de rest van de regio Klein-Azië erft veel elementen van de Ottomaanse hofkeuken, met een lichter gebruik van kruiden, een voorkeur voor rijst boven bulgur, koftes en een grotere beschikbaarheid van groentestoofschotels, aubergines, gevulde dolma's en vissen. In de keuken van de Zwarte Zee-regio wordt veel vis gebruikt, vooral ansjovis (hamsi) uit de Zwarte Zee en maïsgerechten. De keuken van het zuidoosten (bijv. Urfa, Gaziantep en Adana) staat bekend om zijn verscheidenheid aan kebabs, mezes en op deeg gebaseerde desserts zoals baklava, şöbiyet, kadayıf en künefe. Vooral in de westelijke delen van Turkije, waar olijfbomen overvloedig groeien, is olijfolie het belangrijkste type olie dat wordt gebruikt om te koken. De keukens van de Egeïsche, Marmara en Mediterrane regio's zijn rijk aan groenten, kruiden en vis. Centraal-Anatolië heeft veel bekende specialiteiten, zoals keşkek, mantı (vooral uit Kayseri) en gözleme. De naam van een specialiteit bevat soms die van een stad of regio, binnen of buiten Turkije, en kan verwijzen naar de specifieke techniek of ingrediënten die in dat gebied worden gebruikt.