Το ροζάριο ήταν και παραμένει ένα αγαπημένο αξεσουάρ για τον Τούρκο. Η ιστορία του ροζάρι και τα χαρακτηριστικά του είναι πολύ πιο πλούσια από ό,τι φαντάζεστε. Ας ρίξουμε λοιπόν μια ματιά σε αυτό το σημαντικό αντικείμενο του τουρκικού πολιτισμού.
Στην τουρκική κουλτούρα, η ιστορία του ροζάριου ξεκινά με το οθωμανικό, αφού το ροζάριο, το οποίο θεωρείται ως ένας ουσιαστικός τρόπος ψαλμωδίας των ονομάτων του Αλλάχ, έχει εισέλθει στην οθωμανική λογοτεχνία, έχει επεκταθεί σε μια ευρύτερη περιοχή και η παραγωγή του και οι χειροτεχνίες έχουν βελτιωθεί.
Ροζάριο ως έμβλημα κατάστασης
Το Ροζάριο δεν χρησιμοποιείται μόνο για θρησκευτικούς σκοπούς αλλά παρουσιάζει και μεγάλη ποικιλία χρήσεων στη χώρα μας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ειδικά για τους άνδρες, είναι ένα εργαλείο απόσπασης της προσοχής, και είναι πολύ πιο συνηθισμένο στις αγροτικές περιοχές. Είναι το εργαλείο των ειρηνικών, χαλαρωτικών, βαρετών χεριών που δεν τους αρέσει να μένουν άδεια.
Η χρήση του κομπολόι ήταν τόσο βαθιά ενσωματωμένη σε αυτό που κάθε ομάδα απασχόλησης είχε ένα μοναδικό μοντέλο ροζάριο. Ο κόσμος καταλάβαινε από ποιο επάγγελμα ήταν κοιτάζοντας ο ένας τη δόξα του άλλου. Τόσο που στα οικήματα και στα οικήματα τα κομπολόγια ήταν μεγάλα και πολύκοκκα. Η μεντρεσά περιείχε διάφορα μοτίβα και ιμάμηδες, από τα κομποσκοίνια των εκπαιδευτών μέχρι αυτά των γιατρών.
Ειδικά μεταξύ των γιατρών και των γιατρών, η χρήση του κομπολόι Kuka είναι αρκετά συνηθισμένη. Ο λόγος είναι ότι το Kuka έχει αντιβακτηριακές ιδιότητες.
Ένα πλήρες κομπολόι αποτελείται από κόκκους, κατασκευή, αρραβώνα (στοπ), σφραγίδα, λοφώδες, φούντα ή μαστίγιο. Τα μέρη πρέπει να είναι σε αρμονία μεταξύ τους σε σχήμα και διακόσμηση και πρέπει να είναι ως σύνολο.
Τα υλικά ροζάριο είναι γενικά ορυκτά, πολύτιμα μέταλλα, κέλυφος, κόκαλα, είδη κέρατων και δόντια που λαμβάνονται από ζώα. μαργαριτάρια, κοράλλια και μαργαριτάρια που εξάγονται από τη θάλασσα. μερικά απολιθώματα? σκληρά ή ευωδιαστά δέντρα; Μερικοί μπορούν να θεωρηθούν ως οι σπόροι των φυτών και οι πρόσφατες συνθετικές ουσίες.
Έγινε τέχνη στους Οθωμανούς XVII. Ξεκινά τον 19ο αιώνα. Η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο αυτής της τέχνης στον ισλαμικό κόσμο. Είχε πολύ υψηλές αξίες. Οι κόκκοι Kuka θα μπορούσαν να διακοσμηθούν με σκαλίσματα με μολύβι και στο εσωτερικό μπορούν να σκαλιστούν με την τεχνική του διάτρητου. ελεφαντόδοντο, Jerger, Πέτρα Oltu μπορεί να γίνει στους κόκκους. Οι ένθετες χάντρες προσευχής είναι διακοσμημένες με χρυσά ή ασημένια καρφιά σε διάφορα μοτίβα. Μερικές φορές, η κατασκευή του μπορεί να διαρκέσει ένα χρόνο.
